Het leven van een persoon wordt herhaaldelijk gekenmerkt door fasen waarin ernstige hartpijn aanwezig is. De intensiteit van de pijn varieert afhankelijk van de ervaring en leidt er vaak toe dat we ons verlamd voelen. We kunnen alleen maar aan de bijbehorende ervaring denken, onszelf verliezen in deze mentale chaos, steeds meer lijden en daardoor het licht uit het oog verliezen dat ons aan het einde van de horizon te wachten staat. Het licht dat wacht om weer door ons geleefd te worden. Wat velen in deze context over het hoofd zien, is dat liefdesverdriet een belangrijke metgezel in ons leven is, dat dergelijke pijn het potentieel in zich draagt voor een enorme genezing en versterking van iemands gemoedstoestand. In het volgende gedeelte zul je ontdekken hoe je uiteindelijk de pijn kunt overwinnen, ervan kunt profiteren en weer gelukkig kunt worden.
De grootste lessen in het leven leer je door pijn
Kortom, alles in iemands leven zou precies moeten zijn zoals het is. Er bestaat geen materieel scenario waarin je iets anders had kunnen beleven, want anders was er iets anders gebeurd, dan had je een heel andere gedachtegang gerealiseerd en een andere levensfase meegemaakt. Precies hetzelfde geldt voor pijnlijke ervaringen, momenten die de grond onder je voeten lijken te hebben gescheurd. Alles heeft een reden, een diepere betekenis en dient uiteindelijk de eigen spirituele ontwikkeling. Elke ontmoeting met een persoon, elke ervaring, hoe pijnlijk die ook was, kwam bewust ons leven binnen en vormde een kans op groei. Maar vaak vinden we het moeilijk om uit de pijn te stappen. We houden onszelf gevangen in een zelfopgelegde, energetisch dichte bewustzijnsstaat en blijven onophoudelijk lijden. Het is moeilijk voor ons om ons te concentreren op de positieve aspecten van de huidige bewustzijnsstaat en in deze context missen we vaak de kans op onze eigen krachtige verdere ontwikkeling die zo'n schaduw in zich draagt. Elke pijnlijke ervaring leert ons iets en leidt uiteindelijk tot het vinden van meer van jezelf, je wordt door het universum gevraagd om weer heel te worden, om jezelf weer te vinden, omdat liefde, gelukzaligheid, innerlijke vrede en overvloed in principe permanent aanwezig zijn, wachtend om actief te zijn weer door bewustzijn begrepen en geleefd. Wat er op dit moment ook in je leven gebeurt, welke pijnlijke ervaringen je ook hebt gehad, uiteindelijk zal dit deel van je leven ook ten goede veranderen, daar mag je nooit aan twijfelen. Alleen wanneer men de schaduw heeft ervaren en uit de duisternis tevoorschijn komt, kan volledige genezing plaatsvinden, alleen wanneer men de negatieve pool van het eigen leven bestudeert. Op dit punt moet gezegd worden dat ik een dergelijk fenomeen enige tijd geleden zelf heb meegemaakt. Zelf zat ik in de grootste afgrond van mijn leven en dacht dat ik nooit uit deze diepe pijn zou komen. Ik zou dit verhaal nu dichter bij je willen brengen om je moed te geven, om je te laten zien dat alles zijn goede kant heeft en dat zelfs het ergste verdriet voorbij kan gaan en in iets positiefs omgezet kan worden.
Een pijnlijke ervaring die mijn leven heeft gevormd
Ik had tot ongeveer 3 maanden geleden een relatie van 3 jaar. Deze relatie kwam tot stand in een tijd dat ik nog helemaal niet met spirituele kwesties bezig was. Aanvankelijk ging ik deze relatie aan omdat ik onbewust het gevoel had dat we allebei meer gemeen hadden. Eigenlijk had ik geen gevoelens voor haar, maar een onbekende macht weerhield mij ervan dit tegen haar te zeggen en zo raakte ik in de relatie verwikkeld, iets wat totaal niet overeenkwam met mijn mentaliteit. Vanaf het begin aanbad ze me en bemoederde ze me, stond ze altijd voor me klaar en onthulde ze haar diepe liefde voor mij. Ze accepteerde mijn hele wezen en gaf me al haar liefde. Na die tijd begon het dat ik mijn eerste grote zelfkennis en verlichting kreeg en ik deelde dit onmiddellijk met haar. We vertrouwden elkaar volledig, vertrouwden elkaars hele leven in de loop van de tijd aan elkaar toe en zo deelde ik meteen mijn ervaringen op die avonden met haar. We zijn samen volwassen geworden en hebben samen het leven bestudeerd. Ze vertrouwde me volledig en glimlachte niet om mijn ervaringen, integendeel, ze hield er nog meer van en gaf me nog meer zekerheid. Tegelijkertijd begon ik echter elke dag wiet te roken, vanuit het perspectief van vandaag kan ik zeggen dat dit nodig was om de hele overprikkeling op dat moment te kunnen verwerken. Toch stopte deze vicieuze cirkel niet en zo gebeurde het dat ik mezelf steeds meer isoleerde. Ik rookte elke dag wiet en verwaarloosde mijn toenmalige vriendin steeds meer. Door de last die ik mezelf had opgelegd, ontstonden er ruzies en raakte ik steeds meer geïsoleerd. Ik heb haar ziel diep gekwetst, was er bijna nooit voor haar, deed niets met haar, besteedde weinig aandacht aan haar en nam haar aard, de relatie, als vanzelfsprekend aan. Natuurlijk hield ik van haar, maar dat besefte ik maar gedeeltelijk. In de 3 jaar van de relatie liet ik alles uit mijn handen glippen en zorgde ervoor dat haar liefde voor mij verminderde. Ze heeft enorm geleden onder mijn verslaving, onder mijn onvermogen om mijn liefde aan haar te tonen. Het werd in deze tijd steeds erger, ze huilde veel thuis, was er alleen voor anderen, leefde in eenzaamheid ondanks haar vriend en was erg wanhopig. Uiteindelijk ging ze kapot en beëindigde de relatie. Toen ze mij die avond onder invloed van alcohol belde en mij dit vertelde, besefte ik maar half de ernst van de situatie. In plaats van naar haar huis te gaan en er voor haar te zijn, barstte ik in tranen uit, rookte mijn joints en begreep de wereld niet meer.
Ik herkende mijn dubbele ziel
Die avond bleef ik de hele nacht wakker en besefte ik tijdens deze uren dat zij mijn zielsverwant is (3 maanden eerder had ik het onderwerp zielsverwanten intensief bestudeerd, maar had nooit gedacht dat zij deze zou kunnen zijn). Dat zij de persoon is van wie ik met heel mijn hart houd, dat haar karakter mijn hart sneller deed kloppen. Vervolgens nam ik om 6 uur 's ochtends de eerste bus naar haar huis en wachtte vervolgens 5 uur op haar in de regen. Ik was aan het einde, vol pijn, alles deed me pijn, ik huilde bitter en bad innerlijk dat ze de relatie niet zou beëindigen. Maar aangezien ik de dag ervoor niet rechtstreeks naar haar toe was gereden, is ze onder invloed van alcohol naar haar vriendin gereden, die er gelukkig voor haar was (in tegenstelling tot mij die avond was ik er zelfs de laatste avond niet voor haar, hoewel haar hart wenste dat ik dat was). In de weken daarvoor, en vooral op die dag, verbrak ze de relatie en deelde dat de volgende dag met mij. Ik liet alles verlopen tot de laatste dag. Zo vaak heb ik haar beloofd om te stoppen, zodat we eindelijk onze liefde samen volledig konden beleven. Ik heb er altijd van gedroomd om uit het moeras te komen, zodat ik haar kon geven wat ze verdiende, maar dat lukte niet en uiteindelijk raakte ik haar kwijt. Alles was net voorbij. Ik besefte dat ze mijn tweelingziel was, ontwikkelde plotseling een enorme liefde voor haar, maar tegelijkertijd moest ik beseffen dat ik haar wegjaagde met mijn jarenlange gedrag, dat ik haar diepe liefde voor mij kapot maakte. De volledige vertrouwdheid, onze diepe band, verdween plotseling en ik viel in een slecht gat in de dagen/weken/maanden die volgden. Ik doorliep de hele relatie elke dag urenlang, waarbij ik me alle momenten herinnerde die ik niet waardeerde, haar liefde, haar persoonlijke gaven, voortdurend dacht aan alles wat ik haar had aangedaan en, belangrijker nog, haar pijn doorleefde. Ik besefte plotseling hoeveel ze leed en kon mezelf niet vergeven dat ik dat had laten gebeuren, terwijl ik met heel mijn hart van haar hield en begreep dat ze mijn zielsverwant was. In het begin huilde ik bijna elke dag, waarbij ik de pijn keer op keer opnieuw beleefde, me door schuldgevoelens liet verteren en het licht aan het einde van de horizon uit het oog verloor. Ik heb in mijn leven andere pijnlijke breuken gehad, maar niets is in de verste verte te vergelijken met deze breuk. Het was traumatisch voor mij en ik ervoer de ergste pijn van mijn leven. In de eerste week van de scheiding heb ik zelfs een boek voor haar geschreven waarin ik veel heb verwerkt en hoop heb gewekt (dit boek verschijnt eind dit jaar en beschrijft mijn leven, mijn spirituele carrière, de relatie en vooral alles, mijn persoonlijke ontwikkeling tot in detail, de breuk, hoe ik erin slaagde de pijn te overwinnen, het geluk weer te vinden). Nou ja, natuurlijk had ik op sommige dagen wat ups, voelde me beter, ging intensief met mijn eigen ziel om en leerde veel over mezelf en over partnerschappen, tweelingzielen en vriendschap. Niettemin overheersten de pijnlijke momenten en ik dacht dat er nooit een einde aan zou komen. Maar na verloop van tijd werd het beter, de gedachten aan haar werden niet minder, maar de gedachten aan haar begonnen weer evenwichtiger te worden, zodat de gedachten niet langer pijnlijk waren.
Dubbele zielen weerspiegelen altijd hun eigen mentale toestand..!!
Ik groeide van dag tot dag en door intensief met mijn pijn om te gaan, kon ik het eindelijk begrijpen en ervan profiteren. Ik was haar nu dankbaar, dankbaar dat ze de moed had om het uit te maken, want dat gaf mij de kans om van mijn verslaving af te komen en de kans om mezelf volledig te ontwikkelen (mijn zielsverwant vroeg mij onbewust om dat eindelijk te doen om gelukkig te worden/ genezen/geheel). We waren ook geen vijanden, integendeel, we hadden het gemeenschappelijke doel om vriendschap met elkaar op te bouwen. Aanvankelijk verdween deze vriendschap echter steeds verder in de verte, omdat ik haar steeds confronteerde met het feit dat ik er geen einde aan kon maken en dat ik nog steeds van haar hou. Op zulke momenten werd ik door haar TELEURGESTELD. Ze nam het innerlijke waanidee weg dat we weer bij elkaar konden komen en weerspiegelde zo mijn huidige mentale toestand, de innerlijke staat van onvermogen, wanhoop, ontevredenheid en diepe innerlijke onbalans. Ik was toen aanvankelijk diep gekwetst, begreep niet dat ze geen vriendin uit het verleden nodig had die wanhopig was en zich aan haar vastklampte, iemand die haar niet los kon laten en haar niet wilde laten gaan, iemand die haar beperkte. Dat is het bijzondere aan dubbele zielen! Tweelingzielen laten je altijd zien waar je op dit moment bent, hoe je eigen mentale toestand 1:1 is, onvervalst, direct en stoer. Als ik tevreden was geweest of als ik had gebaad in acceptatie van mijn omstandigheden, dan zou ik haar niet hebben verteld dat ik het niet aankon en niet zonder haar kon leven. bewustzijn van mij (Ja, dat wat je van binnen denkt en voelt straal je naar buiten uit, vooral de tweelingziel voelt of doorziet de huidige mentale toestand direct). Door dit gedrag ontstond er meer afstand, wat weer positief van aard was, omdat deze grotere afstand voor mij een signaal was dat ik nog geen vrede had met mezelf en dat ik me verder moest ONTWIKKELEN. Hoewel deze momenten me aanvankelijk met verschillende mate van intensiteit teruggooiden, omdat ik zelf het gevoel had dat ik altijd vanuit mijn ego-geest handelde en hen door mijn gedrag afschrikte, kon ik er daarna toch mijn eigen mentale toestand in herkennen en ontwikkelde ik me in deze weg verder.
De pijn veranderde!!
Dus het gebeurde in de loop van de tijd dat ik steeds beter werd. De pijn veranderde en kon in lichtheid worden omgezet. De momenten waarop ik vol verdriet en schuldgevoel zat, werden steeds minder en de positieve gedachten over haar kregen de overhand. Ik besefte ook dat het daar niet om gaat of dat het samenkomen met de tweelingziel mij niet helemaal zal genezen, dat dit de enige manier is, maar begreep dat het gaat om weer perfect worden en daardoor de band met de tweelingziel die er is geweest te verbreken want er bestaan talloze incarnaties om te kunnen genezen. Ik werd me ervan bewust dat ik nu zelf gelukkig moet zijn, dat ik de kracht van mijn innerlijke zelfliefde weer nodig heb. Wanneer je volledig van jezelf houdt, breng je die liefde, vreugde en lichtheid over naar de buitenwereld en bereik je een evenwichtige bewustzijnsstaat. Uiteindelijk gaat het spel met de dubbele ziel ook over het accepteren van de eigen omstandigheden, de volledige bewustzijnsstaat of het eigen leven zoals het is. Nou, na ongeveer 3 maanden was de pijn vrijwel volledig verdwenen. De momenten waarop oude negatieve gedachten mijn dagelijkse bewustzijn binnendrongen, waren vrijwel nooit aanwezig en ik voelde me weer veel lichter. Ik slaagde erin uit de chaos te stappen en keek met vertrouwen naar de toekomst, wetende dat mijn komende toekomst geweldig zal zijn. Ik overleefde de donkerste periode van mijn leven, gebruikte de pijn voor persoonlijke ontwikkeling en werd weer gelukkig. Hetzelfde zal met jou gebeuren. Ik weet niet wie je bent of waar je vandaan komt, wat je doelen in het leven zijn en wat jou persoonlijk drijft in je leven. Maar één ding weet ik zeker: ik weet dat, hoe pijnlijk je huidige situatie ook is, hoe donker je leven op dit moment ook voor je lijkt, je zeker je licht zult vinden. Deze tijd ga je beheersen en op een gegeven moment zul je er met volle trots op terug kunnen kijken. Je zult blij zijn dat je deze pijn hebt kunnen overwinnen en dat je de sterke persoon bent geworden die je zult zijn. Je moet daar geen seconde aan twijfelen, nooit opgeven en weten dat de nectar van het leven diep in je sluimert en spoedig weer aanwezig zal zijn. Blijf met dit in gedachten gezond en tevreden en leef een leven in harmonie.
