Ik heb op deze blog vaak gesproken over het feit dat er niet zogenaamd “niets” bestaat. Meestal heb ik dit opgepakt in artikelen die het onderwerp reïncarnatie of leven na de dood behandelden, want wat dat betreft zijn sommige mensen ervan overtuigd dat ze na de dood in een zogenaamd 'niets' terechtkomen en dat hun bestaan dan helemaal 'verdwijnt'.
De basis van het bestaan
Uiteraard mag iedereen geloven wat hij of zij wil en dat moet volledig gerespecteerd worden. Niettemin, als je kijkt naar de basisstructuur van het bestaan, die op zijn beurt van spirituele aard is, dan wordt het duidelijk dat er geen verondersteld ‘niets’ kan zijn en dat zo’n toestand op geen enkele manier bestaat. Integendeel, we moeten zelf in gedachten houden dat er alleen bestaan is en dat bestaan alles is. Afgezien van het feit dat wij mensen na de dood, wat een verandering in frequentie betekent, als ziel blijven leven en ons vervolgens voorbereiden op een nieuwe incarnatie, zijn we daarom onsterfelijke wezens en bestaan we voor altijd (altijd in een andere fysieke vorm), moeten we Begrijp dat de basis van alles spiritueel is. Alles is gebaseerd op geest, gedachten en sensaties. Een zogenaamd ‘niets’ kan dus niet bestaan, omdat het bestaan, gebaseerd op de geest, alles doordringt en ook in alles tot uitdrukking komt. Zelfs als we ons een zogenaamd ‘niets’ voorstellen, zou de kern van dit ‘niets’ door onze verbeeldingskracht gedachte/mentaal van aard zijn. Het zou dus niet om ‘niets’ gaan, maar veeleer om een gedachte aan een zeker bestaan van een ‘niets’. Daarom was er nooit "niets" of "niets" en zal er nooit "niets" of "niets" zijn, omdat alles iets is, alles gebaseerd is op geest en gedachten, "alles is". Dat is ook het bijzondere van de schepping. Dit heeft altijd bestaan, vooral op immaterieel/mentaal niveau. De grote geest of een allesdoordringend bewustzijn karakteriseert het bestaan van alles. Om deze reden ontkracht dit ook, althans in zekere zin, de oerknaltheorie, omdat niets uit niets kan voortkomen en als de oerknal daadwerkelijk heeft bestaan, dan is deze voortgekomen uit een bepaald bestaan. Hoe kan iets uit niets voortkomen? Alle materiële uitdrukkingsvormen zijn dus ook niet uit ‘niets’ ontstaan, maar veel meer uit de geest.
De wortel van al het bestaan, d.w.z. dat wat de hele schepping kenmerkt en vorm geeft, is van spirituele aard. Spirit is dus de basis van alles en is er ook verantwoordelijk voor dat het bestaan alles is en een zogenaamd ‘niet-bestaan’ niet mogelijk is. Alles bestaat al, alles is verankerd in de kern van de schepping en kan ook nooit ophouden te bestaan. De situatie is vergelijkbaar met gedachten, die we op hun beurt in onze eigen geest legitimeren. Voor ons zijn deze misschien nieuw bedacht, maar uiteindelijk zijn het slechts mentale impulsen die we uit de oneindige spirituele levenszee hebben gehaald..!!
Alles is van spirituele aard, dat is de oorsprong van al het leven. Er is dus altijd iets geweest, namelijk geest (een mentale basisstructuur daargelaten). De schepping, je zou ook kunnen zeggen wij als schepping, omdat wij de ruimte en de oorspronkelijke bron zelf belichamen, zijn daarom ruimte-tijdloze en oneindige wezens (deze kennis ontgaat alleen de perceptie van een mens), vanwege hun mentale verbeeldingskracht en ook vanwege hun spirituele kwaliteiten die altijd de grondoorzaak zullen vertegenwoordigen. Ons bestaan kan nooit worden uitgedoofd. Onze aanwezigheid, dat wil zeggen onze mentaal/energetische basisvorm, kan niet zomaar oplossen in ‘niets’, maar blijft bestaan. Wij zullen daarom voor altijd blijven bestaan. De dood is dus slechts een interface en begeleidt ons naar een nieuw leven, een leven waarin we ons verder ontwikkelen en een definitieve incarnatie naderen. Blijf in die zin gezond, gelukkig en leef een leven in harmonie. 🙂
Bestaan betekent in ons menselijk begrip als een oneindigheid van nieuwe creatie van protonen, atomen ect. waardoor er iets nieuws ontstaat en we het met onze zintuigen kunnen waarnemen.
Niets komt uit niets voort. Dat is tenminste wat ze in elke filosofie zeggen.
Je vraagt jezelf altijd af wat er vóór de oerknal was en je geeft zeker enkele hypothesen waar je voor jezelf een bevredigend antwoord op kunt geven.
Wat mij echter stoort, is dat er een oneindigheid van bestaan bestaat, maar dat ‘niets’ niet bestaat. Het zou immers het einde kunnen zijn van alles wat nog niet is gebeurd.
Ik wil niets instellen, denk er gewoon over na.
Het 'niets' zou ook een mythe kunnen zijn die naar voren kan komen als een leven na de dood, maar er kunnen ook bepaalde mysterieuze gebeurtenissen van reïncarnatie zijn die zogenaamd bestaan, maar geen van beide is bewezen. Een willekeurige gebeurtenis.
Uiteindelijk is de oerknal slechts het begin van iets nieuws. er kan dus ook leven zijn geweest vóór de oerknal dat misschien nog niet ontdekt is of verslonden/geperst is tot “niets” en zo een oerknal heeft veroorzaakt.
Het ‘niets’ kan geen lege ruimte zijn, omdat er geen ruimte kan zijn. Anders zou er een spatie zijn en zou "niets" teniet worden gedaan. Er zou een paradox ontstaan. Maar wat als we ons in het ‘niets’ bevinden waar het bestaan kan verblijven? Waar we ons in de paradox zelf op een grens bevinden tussen die van het bestaan en het ‘niets’.
Ik zou een sciencefiction- of fantasyboek kunnen schrijven... zoveel mogelijkheden.