De term dualiteit is de laatste tijd steeds opnieuw door een grote verscheidenheid aan mensen gebruikt. Velen zijn echter nog steeds niet zeker van wat de term dualiteit eigenlijk betekent, waar het allemaal over gaat en in welke mate het ons dagelijks leven vormgeeft. Het woord dualiteit komt uit het Latijn (dualis) en betekent letterlijk dualiteit of twee bevattend. In wezen betekent dualiteit een wereld die op zijn beurt is verdeeld in twee polen, dualen. Heet - koud, man - vrouw, liefde - haat, man - vrouw, ziel - ego, goed - slecht, enz. Maar uiteindelijk is het niet zo eenvoudig. Dualiteit omvat veel meer dan dat, en in dit artikel zal ik daar dieper op ingaan.
De creatie van een dualitaire wereld
Dualitaire staten bestaan al sinds het begin van ons bestaan. De mensheid heeft altijd vanuit dualistische patronen gehandeld en gebeurtenissen, gebeurtenissen, mensen en gedachten in positieve of negatieve toestanden verdeeld. Dit spel van dualiteit wordt door verschillende factoren in stand gehouden. Aan de ene kant dualiteit komt voort uit ons bewustzijn. Het hele leven van een mens, alles wat men zich kan voorstellen, elke gepleegde actie en alles wat zal gebeuren, is uiteindelijk slechts een gevolg van het eigen bewustzijn en de gedachten die daaruit voortkomen. Je ontmoet alleen een vriend omdat je eerst aan dat scenario dacht. Je stelde je voor dat je deze persoon zou ontmoeten en toen realiseerde je je die gedachte door de actie te ondernemen. Alles komt voort uit gedachten. Het hele leven van een persoon is slechts een product van zijn eigen verbeelding, een mentale projectie van zijn eigen bewustzijn. Bewustzijn is in wezen ruimte-tijdloos en polariteitsvrij, daarom breidt het bewustzijn zich elke seconde uit en breidt zich voortdurend uit met nieuwe ervaringen, die op hun beurt kunnen worden opgeroepen in de vorm van onze gedachten. Dualiteit komt in deze context voort uit ons bewustzijn terwijl we onze eigen verbeeldingskracht gebruiken om dingen in goed of slecht, positief of negatief te verdelen. Maar bewustzijn is niet inherent een dualistische toestand. Bewustzijn is noch mannelijk noch vrouwelijk, kan niet verouderen en is slechts een instrument dat we gebruiken om het leven te ervaren. Niettemin ervaren we elke dag een dualistische wereld, evalueren we gebeurtenissen en classificeren ze als goed of slecht. Hiervoor zijn verschillende redenen. Wij mensen bevinden ons in een voortdurende strijd tussen de ziel en de egoïstische geest. De ziel is verantwoordelijk voor het genereren van positieve gedachten en acties en het ego genereert negatieve, energetisch dichte toestanden. Onze ziel verdeelt zich daarom in positieve toestanden en het ego in negatieve toestanden. Het eigen bewustzijn, de eigen gedachtegang wordt altijd gestuurd door één van deze polen. Of je gebruikt je bewustzijn om een positieve realiteit (ziel) te creëren, of je creëert een negatieve, energetisch dichte realiteit (ego).
Het einde van dualitaire staten
Deze verandering, die in deze context ook vaak als een innerlijke strijd wordt gezien, leidt er uiteindelijk toe dat we mensen keer op keer in negatieve of positieve gebeurtenissen verdelen. Het ego is slechts het deel van een mens dat ons ertoe brengt een negatieve realiteit te creëren. Alle negatieve emoties, of het nu pijn, verdriet, angst, woede, haat en dergelijke zijn, komen voort uit deze geest. In het huidige Watermantijdperk beginnen mensen echter opnieuw hun egoïstische geest op te lossen om een uitsluitend positieve realiteit te kunnen creëren. Deze omstandigheid leidt er uiteindelijk toe dat we op een gegeven moment al onze oordelen laten vallen en de dingen niet langer beoordelen, de dingen niet langer in goed of slecht verdelen. Na verloop van tijd legt men dergelijke gedachten af en vindt men zijn eigen innerlijke, ware zelf terug, wat betekent dat men uitsluitend vanuit positieve ogen naar de wereld kijkt. Je maakt geen onderscheid meer in goed en slecht, positief of negatief, omdat je over het geheel genomen alleen het positieve, hogere, goddelijke aspect ziet. Je herkent dan dat het hele bestaan op zichzelf slechts een ruimte-tijdloze, polariteitvrije expressie is. Alle immateriële en materiële toestanden zijn in wezen slechts een uitdrukking van een overkoepelend bewustzijn. Ieder mens heeft een deel van dit bewustzijn en geeft er uitdrukking aan aan zijn eigen leven. Natuurlijk zijn er in deze zin bijvoorbeeld mannelijke en vrouwelijke uitdrukkingen, positieve en negatieve delen, maar aangezien alles voortkomt uit een staat zonder polariteit, kent de fundamentele basis van al het leven geen dualiteit.
2 verschillende palen die één geheel zijn!
Kijk naar vrouwen en mannen, hoe verschillend ze ook zijn, uiteindelijk zijn ze slechts een product van een structuur die geen dualiteit in de kern heeft, een uitdrukking van een totaal neutraal bewustzijn. Twee tegenpolen die samen één geheel vormen. Het is als een munt: beide zijden zijn verschillend, maar toch vormen beide zijden het geheel, één munt. Deze kennis is ook van belang om de eigen reïncarnatiecyclus te kunnen doorbreken of dichter bij dit doel te komen. Op een gegeven moment zet je alle zelfopgelegde blokkades en programmeringen neer, plaats je jezelf in de positie van een stille waarnemer en zie je alleen nog maar de goddelijke vonk in het hele bestaan, in elke ontmoeting en in elke persoon.
Men oordeelt niet meer in deze zin, legt alle oordelen af en ziet de wereld zoals die is, als uitdrukking van een gigantisch bewustzijn dat zichzelf individualiseert door incarnatie, zichzelf ervaart om de dualiteit van het leven weer de baas te kunnen worden. Blijf in die zin gezond, gelukkig en leef een leven in harmonie.
Maar dualiteit is toch geen slechte zaak, als we de twee kanten als één beschouwen? En ik geloof dat het ego daar ook zijn plaats in heeft, net zoals alles in de wereld zijn plaats heeft. Als ik de strijd wil opgeven, moet ik stoppen met vechten. Dus stop ook met het vechten tegen mijn ego en neem het op in mijn algehele wezen, net als de wens dat het goed gaat met anderen. Zonder het vermogen om te differentiëren kan ik mensen eigenlijk niets geven, de een heeft het net zo nodig als de ander. Dat is mijn overtuiging, andere overtuigingen zijn toegestaan, maar dat voelt voor mij persoonlijk het meest vredig. Niet na een gevecht.